Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

chori N M

  • 1 chorus

        chorus ī, m, χόροσ, a dance in a ring, choral dance, dance: Nympharum leves chori, H.: choros agitare, V.—A troop of dancers, band of singers, chorus, choir: comissationis: Phoebi, V.: canorus, Iu.—In tragedy: actoris partīs chorus Defendat, H.—Poet., of the deified daughters of Atlas: Pleïadum, H. — A multitude, band, troop, crowd: iuventutis: philosophorum: vatum, H.: noster (i. e. Musarum), O.: lascivus, Tb.
    * * *
    chorus; choral passage in a play; dancing/singing performance/ers; school; round/ring dance; dancers; movement of planets; magistrate's court; multitude; choir; singing; sanctuary; those in sanctuary

    Latin-English dictionary > chorus

  • 2 chorus

    chŏrus, i, m., = choros [cf. Lidd. and Scott under choros].
    I.
    A dance in a ring, a choral dance, a dance, = chorea:

    chorus et cantus,

    Tib. 1, 7, 44; cf. Prop. 4 (5), 6, 70:

    Nympharum leves chori,

    Hor. C. 1, 1, 31:

    ferre pedem choris,

    id. ib. 2, 12, 17; Tib. 2, 1, 56:

    choros agere,

    Prop. 2, 3, 18:

    agitare,

    Verg. G. 4, 533:

    ducere,

    Hor. C. 1, 4, 5; 4, 7, 6:

    exercere,

    Verg. A. 1, 499:

    indicere,

    id. ib. 11, 737:

    instaurare,

    Stat. Achill. 4, 145:

    ostentare,

    id. ib. 2, 148 sq.:

    celebrare,

    Sen. Herc. Oet. 594:

    nectere,

    id. ib. 367:

    dare,

    Mart. 4, 44.—
    b.
    The harmonious motions of the heavenly bodies (cf. chorea), Tib. 2, 1, 88. —
    II.
    Meton. (abstr. pro concr.), a troop or band of dancers and singers, a chorus, choir:

    saltatores, citharistas, totum denique comissationis Antonianae chorum, etc.,

    Cic. Phil. 5, 6, 15; Cat. 63, 30:

    Phoebi chorus,

    Verg. E. 6, 66; cf. Prop. 3 (4), 5, 20; Hor. C. S. 75:

    chorus Dryadum,

    Verg. G. 4, 460:

    Nereidum,

    id. A. 5, 240:

    Idaei chori,

    id. ib. 9, 112:

    Pierius,

    Mart. 12, 3:

    canorus,

    Juv. 11, 163; Ov. M. 3, 685.—Of the chorus in tragedy:

    actoris partes chorus officiumque virile Defendat, etc.,

    Hor. A. P. 193; cf. id. ib. 283; id. Ep. 2, 1, 134; Gell. 19, 10, 12. —
    B.
    The heavenly bodies moving in harmony (cf. supra, I. b.):

    Pleiadum,

    Prop. 3 (4), 5, 36; Hor. C. 4, 14, 21:

    astrorum,

    Stat. Achill. 1, 643.—
    C.
    In gen., a multitude, band, troop, crowd:

    chorus juventutis,

    Cic. Mur. 24, 49:

    philosophorum,

    id. Fin. 1, 8, 26; id. Att. 14, 8, 1; so,

    vatum,

    Hor. C. 4, 3, 15:

    scriptorum,

    id. Ep. 2, 2, 77:

    puellarum,

    id. C. 2, 5, 21:

    (piscium),

    Sen. Agam. 452:

    virtutum,

    Cic. Off. 3, 33, 116; id. Tusc. 5, 5, 13 (hence, Engl. choir, quire; Fr. choeur; Ital. coro).

    Lewis & Short latin dictionary > chorus

  • 3 mitrātus

        mitrātus adj.    [mitra], wearing a turban, turbaned: chori, Pr.
    * * *
    mitrata, mitratum ADJ

    Latin-English dictionary > mitrātus

  • 4 sē-cernō

        sē-cernō crēvī, crētus, ere,    to put apart, sunder, sever, part, divide, separate: stamen secernit harundo, O.: sparsos flores calathis, separate in baskets, O.: nihil (praedae) in publicum, setting apart for the public treasury, L.: Iuppiter illa piae secrevit litora genti, hath set apart, H.: patres centum denos in orbīs, divided, O.: se a bonis: Europen ab Afro, H.: inermīs ab armatis, L.: ex intestinis secretus a reliquo cibo sucus: me Nympharum chori Secernunt populo, H.: e grege alqm imperatorum, single out as pre-eminent, L.—Fig., to separate, disjoin, part, dissociate: hosce homines, set apart: ut pulchritudo corporis secerni non potest a valetudine, sic, etc.: sua a publicis consilia, L.: Publica privatis, sacra profanis, H.—To distinguish, discern: blandum amicum a vero: non satis acute, quae sunt secernenda, distinguit: iusto iniquum, H.—To set aside, exclude, reject: in iudicibus legendis amicos meos: frugalissimum quemque.

    Latin-English dictionary > sē-cernō

  • 5 speciēs

        speciēs —, acc. em, abl. ē, f    [SPEC-], a sight, look, view, appearance, aspect, mien: quae sensūs nostros specie primā acerrime commovent: doloris speciem ferre: navium, Cs.: hominum honestissima: ad speciem magnifico ornatu, as to outward appearance: speciem habere honesti, the look of what is right: turba maiorem quam pro numero speciem ferens, Cu.— A spectacle, sight, appearance: ponite ante oculos miseram illam speciem. —Fig., a mental appearance, idea, notion: insidebat in eius mente species eloquentiae: viri boni: Qui species alias veris scelerisque capiet, H.: inanīs species anxio animo figurare, Cu.— A look, show, seeming, appearance, semblance, pretence, cloak, color, pretext: formae, quae reapse nullae sunt, speciem autem offerunt: cuius rei species erat acceptio frumenti, S.: aliquam fraudi speciem iuris imponere, L.: similitudinem quandam gerebant speciemque sapientium: per speciem celebrandarum cantu epularum, L.: haud dubio in speciem consensu fit ad Poenos deditio, as a pretence, L.: ad speciem tabernaculis relictis, Cs.— A resemblance, likeness ; only in the phrase, in speciem, after the manner, in the fashion, like: Inque chori ludunt speciem, O.: In montis speciem curvari, O.— Show, ornament, display, splendor, beauty: species eius (virtutis) et pulchritudo: praebere speciem triumpho, L.: Ducit te species, H.: speciem Saturnia vaccae probat, O.: corporis, Cu.— An appearance in sleep, vision, apparition: repetit quietis Ipsa suae speciem, O.: in quiete utrique consuli eadem dicitur visa species viri, etc., L.— A likeness, image, statue: ex aere vetus, Enn. ap. C.— Reputation, honor: populi R.— A particular sort, kind, quality, species: (opp. genus).
    * * *
    sight, appearance, show; splendor, beauty; kind, type

    Latin-English dictionary > speciēs

  • 6 episcopus

    bishop; patriarch

    episcopus castrensis -- military bishop; episcopus chori -- choir director

    Latin-English dictionary > episcopus

  • 7 amabilis

    ămābĭlis, e, adj. [amo], that deserves to be loved, worthy of love, lovely, amiable (class.):

    nimis bella es atque amabilis,

    Plaut. As. 3, 3, 84; so id. Stich. 5, 4, 54: nec sine te (sc. Venere) fit laetum neque amabile quicquam, without thee nothing lovely is obtained, * Lucr. 1, 23:

    filiolam tuam et amo et amabilem esse certo scio,

    Cic. Att. 5, 19:

    se ipsum amabilem facit,

    Vulg. 2 Reg. 1, 23; ib. Prov. 18, 24:

    amabilior mihi Velia fuit,

    Cic. Fam. 7, 20:

    amabilissimum nodum amicitiae tollere,

    id. Lael. 14, 51:

    amabilis insania,

    Hor. C. 3, 4, 5; so,

    frigus,

    id. ib. 3, 13, 10:

    chori,

    id. ib. 4, 3, 14:

    seu condis amabile carmen,

    or dost build the lovely rhyme, id. Ep. 1, 3, 24:

    vocavit ejus nomen Amabilis - Domino,

    i. e. Jedidiah, Vulg. 2 Reg. 12, 25 al.— Adv.: ămābĭlĭter; in act. signif., lovingly, amiably:

    si amabiliter in me cogitare vis,

    Cic. Att. 14, 13:

    spectet amabilius juvenem,

    Ov. A. A. 3, 675:

    lusit,

    pleasantly, Hor. Ep. 2, 1, 148; Petr. 112.

    Lewis & Short latin dictionary > amabilis

  • 8 dissyl.

    1.
    Nysa, ae, f., the nurse of Bacchus:

    in monte Nysā, a Nysā nutrice,

    Serv. ad Verg. E. 6, 15; cf. Plin. 5, 18, 16, § 74; Cic. N. D. 3, 23, 58.
    2.
    Nysa ( Nyssa), ae, f., = Nusa, the name of several cities.
    A.
    A city in Caria, on the slope of Mount Messogis, the modern Nasli or Sultan-hissar, Plin. 5, 29, 29, § 108. —
    B.
    A city in Palestine, the modern El Baisan, Plin. 5, 18, 16, § 74.—
    C.
    A city in India, on Mount Meros, the birthplace of Bacchus, Verg. A. 6, 805; Mel. 3, 7; Plin. 6, 21, 23, § 79; Curt. 8, 10; cf. Just. 12, 7, 6; cf.: celso Nysae de vertice.—
    II.
    Hence,
    A.
    Ny-saeus, a, um, adj.
    1.
    Of or belonging to Nysa in Caria.— Nysaei, ōrum, m., the Nysæans, Cic. Fam. 13, 64, 1.—
    2.
    Of or belonging to Nysa, in India; poet. for Bacchic:

    chori,

    Prop. 3, 15 (4, 16), 22:

    palmes,

    Sil. 7, 198:

    Hydaspes,

    Luc. 8, 227:

    cacumina Gauri,

    Sil. 12, 160.—
    B.
    Nysēis, ĭdis, adj. f., Nysæan, i. e. Bacchic:

    Nymphae Nyseides,

    who reared Bacchus, Ov. F. 3, 769.—
    C.
    Nysēĭus, a, um, adj., Nysæan, i.e. Bacchic:

    juga Nyseia,

    Luc. 8, 801.—
    D.
    Nyseus (dissyl.), ĕi and ĕos, m., an epithet of Bacchus, Ov. M. 4, 13.—
    E.
    Nysĭăcus, a, um, adj., Nysæan, i. e. Bacchic, Mart. Cap. 2, § 98.—
    F.
    Nysĭas, ădis, adj. f., Nysæan:

    Nysiades Nymphae,

    Ov. F. 3, 769. —
    G.
    Nysĭgĕna, ae, m., born in Nysa:

    cum Nysigenis Silenis,

    Cat. 64, 252.—
    H.
    Nysĭus, a, um, adj., Nysian:

    quam (hederam) quidam Nysiam, alii Bacchicam vocant,

    Plin. 16, 34, 62, § 147; also, an epithet of Bacchus:

    Nysius et Semeleius Liber,

    Arn. 5, 176; Cic. Fl. 25, 60.

    Lewis & Short latin dictionary > dissyl.

  • 9 festum

    1.
    festus, a, um, adj. [Sanscr. bhas, shine; lengthened from bha-; Gr. pha-, phainô, v. for; cf. feriae (fes-iae)], orig., of or belonging to the holidays (in opp. to the working-days), solemn, festive, festal, joyful, merry.
    I.
    Lit.
    A.
    Adj. (syn.: sollennis, fastus).
    1.
    With expressions of time:

    festo die si quid prodegeris, profesto egere liceat,

    Plaut. Aul. 2, 8, 10:

    die festo celebri nobilique,

    id. Poen. 3, 5, 13:

    qui (dies) quasi deorum immortalium festi atque sollennes, apud omnes sunt celebrati,

    Cic. Pis. 22, 51:

    Syracusani festos dies anniversarios agunt,

    id. Verr. 2, 4, 48, § 107; id. Q. Fr. 2, 1, 1:

    dies festus ludorum celeberrimus et sanctissimus,

    id. Verr. 2, 4, 67, § 151; id. Fin. 5, 24, 70:

    lux,

    Ov. Tr. 5, 5, 42; Hor. C. 4, 6, 42:

    tempus,

    id. Ep. 2, 1, 140; Juv. 15, 38:

    observare festa sabbata,

    id. 6, 159.—Hence,
    2.
    Transf., of everything relating to holidays:

    chori,

    Ov. Tr. 5, 12, 8:

    clamores,

    Plin. Ep. 2, 17, 24:

    corona,

    Ov. M. 10, 598; cf.

    fronde,

    Verg. A. 4, 459:

    dapes,

    Hor. Epod. 9, 1:

    mensae,

    Sil. 7, 198; Val. Fl. 3, 159:

    lusus,

    Mart. 1, 1:

    pagus,

    Hor. C. 3, 18, 11:

    urbs,

    gay, merry, Sil. 11, 272; 12, 752:

    theatra,

    Ov. M. 3, 111:

    Lares,

    Mart. 3, 58, 23:

    licentiae,

    of the holidays, Quint. 6, 3, 17:

    pax,

    Ov. M. 2, 795; Plin. 14, 1, 1, § 23:

    plebs,

    Tac. A. 2, 69:

    domus ornatu,

    id. ib. 3, 9:

    ritus,

    id. H. 5, 5:

    omina,

    id. A. 5, 4:

    cespes,

    Juv. 12, 2:

    janua,

    id. 12, 91.—As a term of endearment:

    mi animule, mea vita, mea festivitas, meus dies festus, etc.,

    my holiday, Plaut. Cas. 1, 49.—
    B.
    Subst.: festum, i, n., a holiday, festival; a festal banquet, feast ( poet. and late Lat. for dies festus):

    cur igitur Veneris festum Vinalia dicant, Quaeritis?

    Ov. F. 4, 877; 1, 190; id. M. 4, 390:

    forte Jovi festum Phoebus sollenne parabat,

    feast, id. F. 2, 247:

    cum dii omnes ad festum magnae matris convenissent,

    Lact. 1, 21, 25.—In plur.:

    Idaeae festa parentis erunt,

    Ov. F. 4, 182:

    festa venatione absumi,

    Plin. 6, 22, 24, § 91; Ov. M. 4, 33; 10, 431; Hor. Epod. 2, 59; id. Ep. 2, 2, 197; Vulg. Exod. 23, 14 al.; Greg. Mag. Homil. in Evang. 2, 26, 10; Lact. 1, 22, 24.—
    II.
    Meton., public, solemn, festal, festive, joyous (post-Aug. and rare):

    dolor,

    Stat. S. 2, 7, 134:

    festior annus,

    Claud. III. Cons. Hon. 3:

    festissimi dies,

    Vop. Tac. 11:

    aures,

    i. e. gladdened, Claud. B. G. 206 (but in Stat. S. 2, 7, 90 the right read. is fata).
    2.
    Festus, i, m., a Roman surname.
    I.
    Sex. Pompeius Festus, a Roman grammarian of the fourth century A. D., author of a lexicographical work, De verborum significatione, in twenty books, of which only the last nine, in a very imperfect form, remain to us; with an abstract of the whole compiled by Paulus Diaconus in the eighth century. (Edited by Ottfr. Müller.)—
    II.
    Portius Festus, Governor of the Roman Province of Judea, Vulg. Acts, 25, 32 al.

    Lewis & Short latin dictionary > festum

  • 10 Festus

    1.
    festus, a, um, adj. [Sanscr. bhas, shine; lengthened from bha-; Gr. pha-, phainô, v. for; cf. feriae (fes-iae)], orig., of or belonging to the holidays (in opp. to the working-days), solemn, festive, festal, joyful, merry.
    I.
    Lit.
    A.
    Adj. (syn.: sollennis, fastus).
    1.
    With expressions of time:

    festo die si quid prodegeris, profesto egere liceat,

    Plaut. Aul. 2, 8, 10:

    die festo celebri nobilique,

    id. Poen. 3, 5, 13:

    qui (dies) quasi deorum immortalium festi atque sollennes, apud omnes sunt celebrati,

    Cic. Pis. 22, 51:

    Syracusani festos dies anniversarios agunt,

    id. Verr. 2, 4, 48, § 107; id. Q. Fr. 2, 1, 1:

    dies festus ludorum celeberrimus et sanctissimus,

    id. Verr. 2, 4, 67, § 151; id. Fin. 5, 24, 70:

    lux,

    Ov. Tr. 5, 5, 42; Hor. C. 4, 6, 42:

    tempus,

    id. Ep. 2, 1, 140; Juv. 15, 38:

    observare festa sabbata,

    id. 6, 159.—Hence,
    2.
    Transf., of everything relating to holidays:

    chori,

    Ov. Tr. 5, 12, 8:

    clamores,

    Plin. Ep. 2, 17, 24:

    corona,

    Ov. M. 10, 598; cf.

    fronde,

    Verg. A. 4, 459:

    dapes,

    Hor. Epod. 9, 1:

    mensae,

    Sil. 7, 198; Val. Fl. 3, 159:

    lusus,

    Mart. 1, 1:

    pagus,

    Hor. C. 3, 18, 11:

    urbs,

    gay, merry, Sil. 11, 272; 12, 752:

    theatra,

    Ov. M. 3, 111:

    Lares,

    Mart. 3, 58, 23:

    licentiae,

    of the holidays, Quint. 6, 3, 17:

    pax,

    Ov. M. 2, 795; Plin. 14, 1, 1, § 23:

    plebs,

    Tac. A. 2, 69:

    domus ornatu,

    id. ib. 3, 9:

    ritus,

    id. H. 5, 5:

    omina,

    id. A. 5, 4:

    cespes,

    Juv. 12, 2:

    janua,

    id. 12, 91.—As a term of endearment:

    mi animule, mea vita, mea festivitas, meus dies festus, etc.,

    my holiday, Plaut. Cas. 1, 49.—
    B.
    Subst.: festum, i, n., a holiday, festival; a festal banquet, feast ( poet. and late Lat. for dies festus):

    cur igitur Veneris festum Vinalia dicant, Quaeritis?

    Ov. F. 4, 877; 1, 190; id. M. 4, 390:

    forte Jovi festum Phoebus sollenne parabat,

    feast, id. F. 2, 247:

    cum dii omnes ad festum magnae matris convenissent,

    Lact. 1, 21, 25.—In plur.:

    Idaeae festa parentis erunt,

    Ov. F. 4, 182:

    festa venatione absumi,

    Plin. 6, 22, 24, § 91; Ov. M. 4, 33; 10, 431; Hor. Epod. 2, 59; id. Ep. 2, 2, 197; Vulg. Exod. 23, 14 al.; Greg. Mag. Homil. in Evang. 2, 26, 10; Lact. 1, 22, 24.—
    II.
    Meton., public, solemn, festal, festive, joyous (post-Aug. and rare):

    dolor,

    Stat. S. 2, 7, 134:

    festior annus,

    Claud. III. Cons. Hon. 3:

    festissimi dies,

    Vop. Tac. 11:

    aures,

    i. e. gladdened, Claud. B. G. 206 (but in Stat. S. 2, 7, 90 the right read. is fata).
    2.
    Festus, i, m., a Roman surname.
    I.
    Sex. Pompeius Festus, a Roman grammarian of the fourth century A. D., author of a lexicographical work, De verborum significatione, in twenty books, of which only the last nine, in a very imperfect form, remain to us; with an abstract of the whole compiled by Paulus Diaconus in the eighth century. (Edited by Ottfr. Müller.)—
    II.
    Portius Festus, Governor of the Roman Province of Judea, Vulg. Acts, 25, 32 al.

    Lewis & Short latin dictionary > Festus

  • 11 festus

    1.
    festus, a, um, adj. [Sanscr. bhas, shine; lengthened from bha-; Gr. pha-, phainô, v. for; cf. feriae (fes-iae)], orig., of or belonging to the holidays (in opp. to the working-days), solemn, festive, festal, joyful, merry.
    I.
    Lit.
    A.
    Adj. (syn.: sollennis, fastus).
    1.
    With expressions of time:

    festo die si quid prodegeris, profesto egere liceat,

    Plaut. Aul. 2, 8, 10:

    die festo celebri nobilique,

    id. Poen. 3, 5, 13:

    qui (dies) quasi deorum immortalium festi atque sollennes, apud omnes sunt celebrati,

    Cic. Pis. 22, 51:

    Syracusani festos dies anniversarios agunt,

    id. Verr. 2, 4, 48, § 107; id. Q. Fr. 2, 1, 1:

    dies festus ludorum celeberrimus et sanctissimus,

    id. Verr. 2, 4, 67, § 151; id. Fin. 5, 24, 70:

    lux,

    Ov. Tr. 5, 5, 42; Hor. C. 4, 6, 42:

    tempus,

    id. Ep. 2, 1, 140; Juv. 15, 38:

    observare festa sabbata,

    id. 6, 159.—Hence,
    2.
    Transf., of everything relating to holidays:

    chori,

    Ov. Tr. 5, 12, 8:

    clamores,

    Plin. Ep. 2, 17, 24:

    corona,

    Ov. M. 10, 598; cf.

    fronde,

    Verg. A. 4, 459:

    dapes,

    Hor. Epod. 9, 1:

    mensae,

    Sil. 7, 198; Val. Fl. 3, 159:

    lusus,

    Mart. 1, 1:

    pagus,

    Hor. C. 3, 18, 11:

    urbs,

    gay, merry, Sil. 11, 272; 12, 752:

    theatra,

    Ov. M. 3, 111:

    Lares,

    Mart. 3, 58, 23:

    licentiae,

    of the holidays, Quint. 6, 3, 17:

    pax,

    Ov. M. 2, 795; Plin. 14, 1, 1, § 23:

    plebs,

    Tac. A. 2, 69:

    domus ornatu,

    id. ib. 3, 9:

    ritus,

    id. H. 5, 5:

    omina,

    id. A. 5, 4:

    cespes,

    Juv. 12, 2:

    janua,

    id. 12, 91.—As a term of endearment:

    mi animule, mea vita, mea festivitas, meus dies festus, etc.,

    my holiday, Plaut. Cas. 1, 49.—
    B.
    Subst.: festum, i, n., a holiday, festival; a festal banquet, feast ( poet. and late Lat. for dies festus):

    cur igitur Veneris festum Vinalia dicant, Quaeritis?

    Ov. F. 4, 877; 1, 190; id. M. 4, 390:

    forte Jovi festum Phoebus sollenne parabat,

    feast, id. F. 2, 247:

    cum dii omnes ad festum magnae matris convenissent,

    Lact. 1, 21, 25.—In plur.:

    Idaeae festa parentis erunt,

    Ov. F. 4, 182:

    festa venatione absumi,

    Plin. 6, 22, 24, § 91; Ov. M. 4, 33; 10, 431; Hor. Epod. 2, 59; id. Ep. 2, 2, 197; Vulg. Exod. 23, 14 al.; Greg. Mag. Homil. in Evang. 2, 26, 10; Lact. 1, 22, 24.—
    II.
    Meton., public, solemn, festal, festive, joyous (post-Aug. and rare):

    dolor,

    Stat. S. 2, 7, 134:

    festior annus,

    Claud. III. Cons. Hon. 3:

    festissimi dies,

    Vop. Tac. 11:

    aures,

    i. e. gladdened, Claud. B. G. 206 (but in Stat. S. 2, 7, 90 the right read. is fata).
    2.
    Festus, i, m., a Roman surname.
    I.
    Sex. Pompeius Festus, a Roman grammarian of the fourth century A. D., author of a lexicographical work, De verborum significatione, in twenty books, of which only the last nine, in a very imperfect form, remain to us; with an abstract of the whole compiled by Paulus Diaconus in the eighth century. (Edited by Ottfr. Müller.)—
    II.
    Portius Festus, Governor of the Roman Province of Judea, Vulg. Acts, 25, 32 al.

    Lewis & Short latin dictionary > festus

  • 12 hymnisonus

    hymnĭsŏnus, a, um, adj. [hymnussonus], singing hymns, singing praises (post-class.):

    chori,

    Paul. Nol. Carm. 28, 230; 22, 200; cf. the foll. word.

    Lewis & Short latin dictionary > hymnisonus

  • 13 Ida

    Īda, ae, or Īdē, ēs, f., = Ida or Idê.
    I.
    A high mountain in Crete, where the infant Jupiter was hid, watched over by the Curetes, and fed by Amalthea; now Psiloriti, Verg. A. 12, 412; Ov. M. 4, 293; id. Am. 3, 10, 25; id. F. 4, 207; 5, 115 al.; in Prop. 3, 1, 27, this mountain and no. II. are confounded.—
    B.
    Deriv.: Īdaeus, a, um, adj., of or belonging to Ida, Idean:

    mons,

    i. e. Ida, Verg. A. 3, 105; Mel. 2, 7, 12:

    antra,

    Ov. M. 4, 289:

    Juppiter,

    Verg. A. 7, 139:

    Dactyli,

    Plin. 37, 10, 61, § 170;

    the same, Digiti,

    Cic. N. D. 3, 16, 42:

    bustum,

    raised by the Cretans to Jupiter, Mart. 9, 35, 1.—
    II.
    A high mountain in Phrygia, near Troy, still called Ida, Mel. 1, 18, 2; Plin. 5, 30, 32, § 122; Verg. A. 2, 801; 10, 158; Ov. F. 4, 79; id. M. 10, 71; and 12, 521 (Ide) et saep.—
    B.
    Deriv. Īdaeus, a, um, adj., of or belonging to Mount lda, Idean; poet. also for Phrygian or Trojan:

    silva,

    Verg. A. 2, 696:

    pices,

    id. G. 3, 450:

    vertices,

    Prop. 2, 2, 14; Ov. M. 14, 535: parens deum, i. e. Cybele, who was worshipped on Mount Ida (acc. to others this belongs to Mount Ida of Crete), Verg. A. 10, 252; Ov. F. 4, 182:

    Sollemne,

    i. e. in honor of Cybele, Juv. 11, 194:

    chori,

    Verg. A. 9, 112: judex, i. e Paris, Ov. F. 6, 44:

    pastor,

    Cic. Att. 1, 18, 4:

    hospes,

    Ov. H. 16, 303:

    hospes numinis Idaei, i. e. Scipio Nasica,

    Juv. 3, 138: cinaedus, Ganymede as stolen away from Ida, Mart. 10, 98, 2:

    urbes,

    Phrygian, Verg. A. 7, 207:

    naves,

    i. e. Trojan, Hor. C. 1, 15, 2:

    sanguis,

    i. e. of Romans descended from the Trojans, Sil. 1, 126. —Confounded with Idaeus, I. B.: Idaeum Simoënta Jovis cum prole Scamandro, Prop 3 (4), 1, 27.—
    III.
    A Trojan female, Verg. A. 9, 177.

    Lewis & Short latin dictionary > Ida

  • 14 Ide

    Īda, ae, or Īdē, ēs, f., = Ida or Idê.
    I.
    A high mountain in Crete, where the infant Jupiter was hid, watched over by the Curetes, and fed by Amalthea; now Psiloriti, Verg. A. 12, 412; Ov. M. 4, 293; id. Am. 3, 10, 25; id. F. 4, 207; 5, 115 al.; in Prop. 3, 1, 27, this mountain and no. II. are confounded.—
    B.
    Deriv.: Īdaeus, a, um, adj., of or belonging to Ida, Idean:

    mons,

    i. e. Ida, Verg. A. 3, 105; Mel. 2, 7, 12:

    antra,

    Ov. M. 4, 289:

    Juppiter,

    Verg. A. 7, 139:

    Dactyli,

    Plin. 37, 10, 61, § 170;

    the same, Digiti,

    Cic. N. D. 3, 16, 42:

    bustum,

    raised by the Cretans to Jupiter, Mart. 9, 35, 1.—
    II.
    A high mountain in Phrygia, near Troy, still called Ida, Mel. 1, 18, 2; Plin. 5, 30, 32, § 122; Verg. A. 2, 801; 10, 158; Ov. F. 4, 79; id. M. 10, 71; and 12, 521 (Ide) et saep.—
    B.
    Deriv. Īdaeus, a, um, adj., of or belonging to Mount lda, Idean; poet. also for Phrygian or Trojan:

    silva,

    Verg. A. 2, 696:

    pices,

    id. G. 3, 450:

    vertices,

    Prop. 2, 2, 14; Ov. M. 14, 535: parens deum, i. e. Cybele, who was worshipped on Mount Ida (acc. to others this belongs to Mount Ida of Crete), Verg. A. 10, 252; Ov. F. 4, 182:

    Sollemne,

    i. e. in honor of Cybele, Juv. 11, 194:

    chori,

    Verg. A. 9, 112: judex, i. e Paris, Ov. F. 6, 44:

    pastor,

    Cic. Att. 1, 18, 4:

    hospes,

    Ov. H. 16, 303:

    hospes numinis Idaei, i. e. Scipio Nasica,

    Juv. 3, 138: cinaedus, Ganymede as stolen away from Ida, Mart. 10, 98, 2:

    urbes,

    Phrygian, Verg. A. 7, 207:

    naves,

    i. e. Trojan, Hor. C. 1, 15, 2:

    sanguis,

    i. e. of Romans descended from the Trojans, Sil. 1, 126. —Confounded with Idaeus, I. B.: Idaeum Simoënta Jovis cum prole Scamandro, Prop 3 (4), 1, 27.—
    III.
    A Trojan female, Verg. A. 9, 177.

    Lewis & Short latin dictionary > Ide

  • 15 levis

    1.
    lĕvis, e, adj. [for leg-vis; Sanscr. laghu-s, little; cf. O. H. Germ. ring-i; Germ. gering; Gr. elachus], light in weight, not heavy (opp. gravis).
    I.
    Lit.:

    leviora corpora (opp. graviora),

    Lucr. 2, 227:

    aether,

    id. 5, 459:

    aura,

    id. 3, 196:

    levior quam pluma,

    Plaut. Men. 3, 2, 23:

    stipulae,

    Verg. G. 1, 289: armatura, light armor:

    levis armaturae Numidae,

    the light-armed Numidians, Caes. B. G. 2, 10; also, by metonymy, lightarmed troops; v. armatura, and cf.:

    sed haec fuerit nobis tamquam levis armaturae prima orationis excursio,

    Cic. Div. 2, 10 fin.; so,

    miles,

    a light-armed soldier, Liv. 8, 8; cf.

    of clothing: nudi, aut sagulo leves,

    Tac. G. 6:

    flebis in solo levis angiportu,

    Hor. C. 1, 25, 10.—Of the earth upon the dead:

    terraque securae sit super ossa levis,

    Tib. 2, 4, 50;

    esp. freq. on tombstones: sit tibi terra levis (abbreviated, S. T. T. L.): per leves populos,

    the shades, bodiless persons, Ov. M. 10, 14:

    virgaque levem coerces aurea turbam,

    Hor. C. 1, 10, 18.— Poet. with inf.: fessis leviora tolli Pergama Grais, a lighter burden, i. e. easier to be destroyed, Hor. C. 2, 4, 11.—
    B.
    Transf.
    1.
    Light of digestion, easy to digest (mostly poet. and post-Aug.):

    quae in aqua degunt, leviorem cibum praestant. Inter domesticas quadrupedes levissima suilla est, gravissima bubula,

    lightest of digestion, Cels. 1, 18:

    leves malvae,

    Hor. C. 1, 31, 16 (cf.:

    gravi Malvae salubres corpori,

    id. Epod. 2, 57).—
    2.
    Light in motion, swift, quick, fleet, nimble, rapid (syn.:

    agilis, alacer, pernix): ipsa (diva) levi fecit volitantem flamine currum (i. e. Argo),

    a quick, favorable wind, Cat. 64, 9; cf.:

    leves venti,

    Ov. M. 15, 346:

    flatus,

    Sil. 15, 162:

    currus,

    light, swift, Ov. M. 2, 150:

    levi deducens pollice filum,

    light, nimble, id. ib. 4, 36; so,

    pollex,

    id. ib. 6, 22:

    saltus,

    id. ib. 7, 767;

    3, 599: peltam pro parma fecit, ut ad motus concursusque essent leviores,

    Nep. Iphicr. 1:

    Messapus levis cursu,

    Verg. A. 12, 489:

    leves Parthi,

    id. G. 4, 314:

    equus,

    Val. Fl. 1, 389:

    Nympharumque leves cum Satyris chori,

    Hor. C. 1, 1, 31:

    quaere modos leviore plectro,

    nimbler, gayer, id. ib. 2, 1, 40:

    et levis erecta consurgit ad oscula plantā,

    Juv. 6, 507.—With inf. ( poet.):

    omnes ire leves,

    Sil. 16, 488:

    exsultare levis,

    id. 10, 605:

    levior discurrere,

    id. 4, 549:

    nullo levis terrore moveri,

    Claud. IV. Cons. Hon. 514:

    hora,

    fleeting, Ov. M. 15, 181:

    terra,

    light, thin soil, Verg. G. 2, 92:

    et ubi montana (loca) quod leviora et ideo salubriora,

    Varr. R. R. 1, 6, 3;

    so (opp graviora),

    id. ib. —
    3.
    Slight, trifling, small (mostly poet.): ignis, Ov. M. 3, 488:

    tactus,

    a slight, gentle touch, id. ib. 4, 180:

    strepitus,

    id. ib. 7, 840:

    stridor,

    id. ib. 4, 413.
    II.
    Trop.
    A.
    Without weight, i. e. of no consequence; hence, in gen., light, trifling, unimportant, inconsiderable, trivial, slight, little, petty, easy (class.):

    nunquam erit alienis gravis qui suis se concinnat levem,

    Plaut. Trin. 3, 2, 58:

    grave est nomen imperii atque id etiam in levi persona pertimescitur,

    Cic. Agr. 2, 17, 45:

    leve et infirmum,

    id. Rosc. Com. 2, 6: quae mihi ad spem obtinendae veritatis gravissima sunt;

    ad motum animi... leviora,

    id. Deiot. 2, 5:

    quod alia quaedam inania et levia conquiras,

    id. Planc. 26, 63:

    auditio,

    a light, unfounded report, Caes. B. G. 7, 42:

    cui res et pecunia levissima et existimatio sanctissima fuit semper,

    something very insignificant, Cic. Rosc. Com. 5, 15:

    dolor,

    id. Fin. 1, 12, 40:

    proelium,

    Caes. B. G. 7, 36:

    periculum,

    id. B. C. 3, 26:

    in aliquem merita,

    id. ib. 2, 32, 10:

    leviore de causa,

    id. B. G. 7, 4 fin.:

    praecordia levibus flagrantia causis,

    Juv. 13, 182:

    effutire leves indigna tragoedia versus,

    Hor. A. P. 231.—As subst.:

    in levi habitum,

    was made little of, was regarded as a trifle, Tac. H. 2, 21; id. A. 3, 54:

    levia sed nimium queror,

    Sen. Herc. Fur. 63:

    quid leviora loquor? Petr. poët. 134, 12: non est leve tot puerorum observare manus,

    no easy matter, Juv. 7, 240:

    quidquid levius putaris,

    easier, id. 10, 344.—
    (β).
    With gen. ( poet.):

    opum levior,

    Sil. 2, 102.—
    B.
    In disposition or character.
    1.
    Light, light-minded, capricious, fickle, inconstant, unreliable, false:

    homo levior quam pluma,

    Plaut. Men. 3, 2, 23:

    ne me leviorem erga te putes,

    id. Trin. 5, 2, 34:

    tu levior cortice,

    Hor. C. 3, 9, 22:

    vitium levium hominum atque fallacium,

    Cic. Lael. 25, 91:

    quidam saepe in parva pecunia perspiciuntur quam sint leves,

    id. ib. 17, 63:

    leves ac nummarii judices,

    id. Clu. 28, 75:

    sit precor illa levis,

    Tib. 1, 6, 56:

    levi brachio aliquid agere,

    Cic. Att. 4, 16, 6:

    quid levius aut turpius,

    Caes. B. G. 5, 28 fin.:

    auctor,

    Liv. 5, 15:

    leves amicitiae,

    Cic. Lael. 26, 100:

    spes,

    vain, empty, Hor. Ep. 1, 5, 8:

    leviores mores,

    Ulp. Fragm. 6, 12.—
    2.
    Mild, gentle, pleasant (rare):

    quos qui leviore nomine appellant, percussores vocant,

    Cic. Rosc. Am. 33, 93; and:

    levior reprehensio,

    id. Ac. 2, 32, 102:

    tandem eo, quod levissimum videbatur, decursum est,

    the gentlest, mildest, Liv. 5, 23 fin.:

    nec leves somnos timor aut cupido Sordidus aufert,

    Hor. C. 2, 16, 15; id. Epod. 2, 28:

    exsilium,

    mild, tolerable, Suet. Aug. 51.—Hence, adv.: lĕ-vĭter, lightly, not heavily.
    1.
    Lit. (rare):

    armati,

    light-armed, Curt. 4, 13.—Of the blow of a weapon:

    levius casura pila sperabat,

    Caes. B. C. 3, 92, 2.—
    2.
    Trop.
    a.
    Slightly, a little, not much, somewhat:

    leviter densae nubes,

    Lucr. 6, 248:

    inflexum bacillum,

    Cic. Div. 1, 17, 30:

    genae leviter eminentes (al. leniter),

    id. N. D. 2, 57, 143:

    qui (medici) leviter aegrotantes leniter curant, gravioribus autem morbis, etc.,

    id. Off. 1, 24, 83:

    saucius,

    id. Inv. 2, 51, 154:

    non leviter lucra liguriens,

    id. Verr. 2, 3, 76, § 177:

    agnoscere aliquid,

    id. Fin. 2, 11, 33:

    eruditus,

    id. de Or. 3, 6, 24.— Comp.:

    quanto constantior idem In vitiis, tanto levius miser,

    so much less, Hor. S. 2, 7, 18:

    dolere,

    Ov. P. 1, 9, 30.— Sup.:

    ut levissime dicam,

    to express it in the mildest manner, Cic. Cat. 3, 7 fin.
    b.
    Easily, lightly, without difficulty, with equanimity:

    id eo levius ferendum est, quod, etc.,

    Cic. Fam. 4, 3, 2; cf.:

    sed levissime feram, si, etc.,

    id. Prov. Cons. 20, 47; Liv. 29, 9.— Comp.:

    levius torquetis Arachne,

    more dexterously, Juv. 2, 56.
    2.
    lēvis (erroneously laevis), e, adj. [Gr. leios, leuros], smooth, smoothed, not rough, opp. asper (class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    corpuscula quaedam levia, alia aspera, etc.,

    Cic. N. D. 1, 24, 66:

    in locis (spectatur): leves an asperi,

    id. Part. Or. 10, 36:

    Deus levem eum (mundum) fecit et undique aequabilem,

    id. Univ. 6:

    pocula,

    smooth, shining, Verg. A. 5, 91:

    pharetrae,

    id. ib. 5, 558:

    brassica,

    Cato, R. R. 15, 7:

    levissima corpora,

    Lucr. 4, 659:

    coma pectine levis,

    Ov. M. 12, 409:

    nascunturque leves per digitos umerosque plumae,

    Hor. C. 2, 20, 11:

    levior assiduo detritis aequore conchis,

    Ov. M. 13, 792: inimicus pumice levis, rubbed (cf. pumicatus), Juv. 9, 95.— Poet.: levi cum sanguine Nisus labitur infelix, slippery, [p. 1055] Verg. A. 5, 328:

    levis Juventas ( = imberbis),

    smooth, without hair, beardless, Hor. C. 2, 11, 6; so,

    ora,

    Tib. 1, 9 (8), 31:

    crura,

    Juv. 8, 115:

    sponsus,

    id. 3, 111:

    caput,

    id. 10, 199; 2, 12; hence, also, poet. for youthful, delicate, beautiful:

    pectus,

    Verg. A. 11, 40:

    frons,

    id. E. 6, 51:

    umeri,

    id. A. 7, 815:

    colla,

    Ov. M. 10, 698.—Also, finely dressed, spruce, effeminate:

    vir,

    Ov. A. A. 3, 437; Pers. 1, 82: argentum, smooth, not engraved or chased, Juv. 14, 62.—In neutr. absol.:

    externi ne quid valeat per leve morari,

    smoothness, Hor. S. 2, 7, 87; so,

    per leve,

    Pers. 1, 64:

    per levia,

    Aus. Idyll. 16, 4.—
    B.
    Transf., rubbed smooth, ground down, softened, soft (rare), Scrib. Comp. 228; Cels. 2, 8.—
    II.
    Trop., of speech, smooth, flowing (rare but class.):

    oratio (opp. aspera),

    Cic. Or. 5 fin.; so,

    levis verborum concursus (opp. asper),

    id. de Or. 3, 43, 171:

    levis et aspera (vox),

    Quint. 11, 3, 15:

    levis et quadrata compositio,

    id. 2, 5, 9:

    levia ac nitida,

    id. 5, 12, 18:

    (aures) fragosis offenduntur et levibus mulcentur,

    id. 9, 4, 116.— Adv. does not occur.

    Lewis & Short latin dictionary > levis

  • 16 magister

    măgister, tri (old orthog., ‡ magester, like ‡ leber, ‡ Menerva, for liber, Minerva, acc. to Quint. 1, 4, 17), m. [a double comparative in form, from magis, and comparative ending -ter; cf.: minister, sinister], a master, chief, head, superior, director, president, leader, commander, conductor, etc.:

    quibus praecipua cura rerum incumbit, et qui magis quam ceteri diligentiam et sollicitudinem rebus, quibus praesunt, debent, hi magistri appellantur,

    Dig. 50, 16, 57.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen., the dictator in the earliest times was called magister populi, the chief of the people:

    in Magistro populi faciendo, qui vulgo dictator appellatur... qui primus Magister a populo creatus est, Paul. ex Fest. s. v. optima lex, p. 198 Müll.: (sapiens) rectius appellabitur rex quam Tarquinius, qui nec se nec suos regere potuit: rectius magister populi (is enim dictator est) quam Sulla, qui trium pestiferorum vitiorum, luxuriae, avaritiae, crudelitatis magister fuit,

    Cic. Fin. 3, 22, 75; cf.

    also below the passage,

    Varr. L. L. 5, § 82 Müll.; Cic. Leg. 3, 3, 9:

    dictator quidem ab eo appellatur, quia dicitur: sed in nostris libris (sc. auguralibus) vides eum magistrum populi appellari,

    id. Rep. 1, 40, 63 Creuz.; cf.

    , with reference to this passage,

    Sen. Ep. 108, 31:

    Larcum moderatorem et magistrum consulibus appositum,

    Liv. 2, 18, 5.—Magister equitum, the chief of the cavalry, appointed by the dictator:

    magister equitum, quod summa potestas hujus in equites et accensos, ut est summa populi dictator, a quo is quoque magister populi appellatus,

    Varr. L. L. 5, § 82 Müll.:

    dictator magistrum equitum dicit L. Tarquitium,

    Liv. 3, 27; 7, 21 fin.;

    23, 11: fumosi equitum magistri,

    in a family tree, Juv. 8, 8.—So, magister peditum (analogous to magister equitum), chief of the infantry, Amm. 21, 12, 16. —The censor is called magister morum, master of morals, Cic. Fam. 3, 13, 2:

    magister sacrorum,

    the chief priest, Liv. 39, 18 fin.; v. Drak. ad loc.; so,

    PVBLICVS SACRORVM (or SACERDOTVM),

    Inscr. Orell. 2351:

    FRATRVM ARVALIVM,

    ib. 2426:

    SALIORVM,

    ib. 2247; 2419:

    LARVM AVGVSTI,

    ib. 1661 et saep.:

    curiae,

    the overseer of a curia, Plaut. Aul. 1, 2, 29: vici, the overseer of a quarter or ward, Suet. Aug. 30:

    chori canentium,

    a head-chorister, leader of a choir, Col. 12, 2:

    officiorum and operarum,

    a superintendent, bailiff, id. 1, 18:

    scripturae and in scripturā,

    a director of a company of farmers-general, Cic. Att. 5, 15, 3; id. Verr. 2, 2, 70, § 169; cf.: P. Terentius operas in portu et scripturā Asiae pro magistro dedit, i. e. has performed the functions of a magister, was vice-director, id. Att. 11, 10, 1:

    quaesivi, qui per eos annos magistri illius societatis fuissent,

    id. Verr. 2, 2, 74, § 182:

    P. Rupilius, qui est magister in ea societate,

    id. Fam. 13, 9, 2:

    maximarum societatum auctor, plurimarum magister,

    id. Planc. 13, 32:

    pecoris,

    a chief herdsman, Varr. R. R. 2, 10; cf. Verg. G. 3, 445:

    elephanti,

    conductor, Sil. 4, 616:

    auctionis,

    the director, superintendent, conductor of an auction, Cic. Quint. 15, 50; cf.:

    is quem putabant magistrum fore, si bona venirent,

    id. Att. 1, 1, 3; 6, 1, 15; an officer charged with distributing money among the people, Plaut. Aul. 2, 2, 3.—Law t. t., an agent or assignee to dispose of a debtor's goods:

    praetor jubet convenire creditores, et ex eo numero magistrum creari, id est eum per quem bona veneant,

    Gai. Inst. 3, 79: convivii, the master or president of a feast, Varr. L. L. 5, § 122 Müll.; App. Mag. p. 336, 11: navis, the master or captain of a ship, Dig. 14, 1, 1; Gai. Inst. 4, 71;

    so without navis,

    Juv. 12, 79:

    gubernatores et magistri navium,

    Liv. 29, 25, 7; 45, 42, 3; the steersman, pilot:

    ipse gubernaclo rector subit, ipse magister,

    Verg. A. 5, 176; 1, 115; 6, 353; Val. Fl. 1, 18; 1, 382; Luc. 2, 696; Sil. 4, 719:

    samnitium,

    i. e. of the gladiators, a fencing-master, Cic. de Or. 3, 23, 86:

    magistri tabernae,

    innkeepers, Paul. Sent. 2, 8, 3.—In inscrr. are found also: fani, horreorum, collegii, memoriae, munerum, Augustalis, admissionum, epistolarum, libellorum, etc.; likewise: a bibliothecā, ab marmoribus, etc.—
    B.
    In partic.
    1.
    A teacher, instructor, Cic. Phil. 2, 4, 8:

    pueri apud magistros exercentur,

    id. de Or. 1, 57, 244:

    artium lberalium magistri,

    id. Inv. 1, 25, 35; cf.:

    virtutis magistri,

    id. Mur. 31, 65; id. N. D. 1, 26, 72:

    rarum ac memorabile magni Gutturis exemplum conducendusque magister,

    Juv. 2, 114.— Transf., of inanim. things:

    magister mihi exercitor animus nunc est,

    Plaut. Trin. 2, 1, 4; id. Curc. 2, 2, 8:

    stilus optimus dicendi effector ac magister,

    Cic. de Or. 1, 33, 150; Pers. prol. 10:

    timor, non diuturnus magister officii,

    Cic. Phil. 2, 36, 90.—
    2.
    An educator of children, a tutor, pedagogue:

    senes me filiis relinquunt quasi magistrum,

    Ter. Phorm. 1, 2, 21:

    docendis publice juvenibus magister,

    Gell. 19, 9, 2. —
    3.
    A master, owner, keeper:

    trepidumque magistrum In cavea magno fremitu leo tollet alumnus,

    Juv. 14, 246.—
    4.
    A master of his art, professor:

    a tonsore magistro Pecteris,

    Juv. 6, 26.—
    II.
    Trop., an adviser, instigator, author of any thing (very rare):

    si quis magistrum cepit ad eam rem improbum,

    Ter. And. 1, 2, 21:

    magister ad despoliandum Dianae templum,

    Cic. Verr. 2, 3, 21, § 54.—As adj.:

    rituque magistro Plurima Niliacis tradant mendacia biblis,

    Sedul. 1, 15.

    Lewis & Short latin dictionary > magister

  • 17 mitratus

    mī̆trātus, a, um, adj. [mitra], wearing a turban, turbaned:

    mitrati chori,

    Prop. 4 (5), 7, 42:

    Arabes,

    Plin. 6, 28, 32, § 162:

    caput,

    Sid. Carm. 9, 2, 199; Sol. 33, 16.

    Lewis & Short latin dictionary > mitratus

  • 18 Nysa

    1.
    Nysa, ae, f., the nurse of Bacchus:

    in monte Nysā, a Nysā nutrice,

    Serv. ad Verg. E. 6, 15; cf. Plin. 5, 18, 16, § 74; Cic. N. D. 3, 23, 58.
    2.
    Nysa ( Nyssa), ae, f., = Nusa, the name of several cities.
    A.
    A city in Caria, on the slope of Mount Messogis, the modern Nasli or Sultan-hissar, Plin. 5, 29, 29, § 108. —
    B.
    A city in Palestine, the modern El Baisan, Plin. 5, 18, 16, § 74.—
    C.
    A city in India, on Mount Meros, the birthplace of Bacchus, Verg. A. 6, 805; Mel. 3, 7; Plin. 6, 21, 23, § 79; Curt. 8, 10; cf. Just. 12, 7, 6; cf.: celso Nysae de vertice.—
    II.
    Hence,
    A.
    Ny-saeus, a, um, adj.
    1.
    Of or belonging to Nysa in Caria.— Nysaei, ōrum, m., the Nysæans, Cic. Fam. 13, 64, 1.—
    2.
    Of or belonging to Nysa, in India; poet. for Bacchic:

    chori,

    Prop. 3, 15 (4, 16), 22:

    palmes,

    Sil. 7, 198:

    Hydaspes,

    Luc. 8, 227:

    cacumina Gauri,

    Sil. 12, 160.—
    B.
    Nysēis, ĭdis, adj. f., Nysæan, i. e. Bacchic:

    Nymphae Nyseides,

    who reared Bacchus, Ov. F. 3, 769.—
    C.
    Nysēĭus, a, um, adj., Nysæan, i.e. Bacchic:

    juga Nyseia,

    Luc. 8, 801.—
    D.
    Nyseus (dissyl.), ĕi and ĕos, m., an epithet of Bacchus, Ov. M. 4, 13.—
    E.
    Nysĭăcus, a, um, adj., Nysæan, i. e. Bacchic, Mart. Cap. 2, § 98.—
    F.
    Nysĭas, ădis, adj. f., Nysæan:

    Nysiades Nymphae,

    Ov. F. 3, 769. —
    G.
    Nysĭgĕna, ae, m., born in Nysa:

    cum Nysigenis Silenis,

    Cat. 64, 252.—
    H.
    Nysĭus, a, um, adj., Nysian:

    quam (hederam) quidam Nysiam, alii Bacchicam vocant,

    Plin. 16, 34, 62, § 147; also, an epithet of Bacchus:

    Nysius et Semeleius Liber,

    Arn. 5, 176; Cic. Fl. 25, 60.

    Lewis & Short latin dictionary > Nysa

  • 19 Nysaei

    1.
    Nysa, ae, f., the nurse of Bacchus:

    in monte Nysā, a Nysā nutrice,

    Serv. ad Verg. E. 6, 15; cf. Plin. 5, 18, 16, § 74; Cic. N. D. 3, 23, 58.
    2.
    Nysa ( Nyssa), ae, f., = Nusa, the name of several cities.
    A.
    A city in Caria, on the slope of Mount Messogis, the modern Nasli or Sultan-hissar, Plin. 5, 29, 29, § 108. —
    B.
    A city in Palestine, the modern El Baisan, Plin. 5, 18, 16, § 74.—
    C.
    A city in India, on Mount Meros, the birthplace of Bacchus, Verg. A. 6, 805; Mel. 3, 7; Plin. 6, 21, 23, § 79; Curt. 8, 10; cf. Just. 12, 7, 6; cf.: celso Nysae de vertice.—
    II.
    Hence,
    A.
    Ny-saeus, a, um, adj.
    1.
    Of or belonging to Nysa in Caria.— Nysaei, ōrum, m., the Nysæans, Cic. Fam. 13, 64, 1.—
    2.
    Of or belonging to Nysa, in India; poet. for Bacchic:

    chori,

    Prop. 3, 15 (4, 16), 22:

    palmes,

    Sil. 7, 198:

    Hydaspes,

    Luc. 8, 227:

    cacumina Gauri,

    Sil. 12, 160.—
    B.
    Nysēis, ĭdis, adj. f., Nysæan, i. e. Bacchic:

    Nymphae Nyseides,

    who reared Bacchus, Ov. F. 3, 769.—
    C.
    Nysēĭus, a, um, adj., Nysæan, i.e. Bacchic:

    juga Nyseia,

    Luc. 8, 801.—
    D.
    Nyseus (dissyl.), ĕi and ĕos, m., an epithet of Bacchus, Ov. M. 4, 13.—
    E.
    Nysĭăcus, a, um, adj., Nysæan, i. e. Bacchic, Mart. Cap. 2, § 98.—
    F.
    Nysĭas, ădis, adj. f., Nysæan:

    Nysiades Nymphae,

    Ov. F. 3, 769. —
    G.
    Nysĭgĕna, ae, m., born in Nysa:

    cum Nysigenis Silenis,

    Cat. 64, 252.—
    H.
    Nysĭus, a, um, adj., Nysian:

    quam (hederam) quidam Nysiam, alii Bacchicam vocant,

    Plin. 16, 34, 62, § 147; also, an epithet of Bacchus:

    Nysius et Semeleius Liber,

    Arn. 5, 176; Cic. Fl. 25, 60.

    Lewis & Short latin dictionary > Nysaei

  • 20 Nysaeus

    1.
    Nysa, ae, f., the nurse of Bacchus:

    in monte Nysā, a Nysā nutrice,

    Serv. ad Verg. E. 6, 15; cf. Plin. 5, 18, 16, § 74; Cic. N. D. 3, 23, 58.
    2.
    Nysa ( Nyssa), ae, f., = Nusa, the name of several cities.
    A.
    A city in Caria, on the slope of Mount Messogis, the modern Nasli or Sultan-hissar, Plin. 5, 29, 29, § 108. —
    B.
    A city in Palestine, the modern El Baisan, Plin. 5, 18, 16, § 74.—
    C.
    A city in India, on Mount Meros, the birthplace of Bacchus, Verg. A. 6, 805; Mel. 3, 7; Plin. 6, 21, 23, § 79; Curt. 8, 10; cf. Just. 12, 7, 6; cf.: celso Nysae de vertice.—
    II.
    Hence,
    A.
    Ny-saeus, a, um, adj.
    1.
    Of or belonging to Nysa in Caria.— Nysaei, ōrum, m., the Nysæans, Cic. Fam. 13, 64, 1.—
    2.
    Of or belonging to Nysa, in India; poet. for Bacchic:

    chori,

    Prop. 3, 15 (4, 16), 22:

    palmes,

    Sil. 7, 198:

    Hydaspes,

    Luc. 8, 227:

    cacumina Gauri,

    Sil. 12, 160.—
    B.
    Nysēis, ĭdis, adj. f., Nysæan, i. e. Bacchic:

    Nymphae Nyseides,

    who reared Bacchus, Ov. F. 3, 769.—
    C.
    Nysēĭus, a, um, adj., Nysæan, i.e. Bacchic:

    juga Nyseia,

    Luc. 8, 801.—
    D.
    Nyseus (dissyl.), ĕi and ĕos, m., an epithet of Bacchus, Ov. M. 4, 13.—
    E.
    Nysĭăcus, a, um, adj., Nysæan, i. e. Bacchic, Mart. Cap. 2, § 98.—
    F.
    Nysĭas, ădis, adj. f., Nysæan:

    Nysiades Nymphae,

    Ov. F. 3, 769. —
    G.
    Nysĭgĕna, ae, m., born in Nysa:

    cum Nysigenis Silenis,

    Cat. 64, 252.—
    H.
    Nysĭus, a, um, adj., Nysian:

    quam (hederam) quidam Nysiam, alii Bacchicam vocant,

    Plin. 16, 34, 62, § 147; also, an epithet of Bacchus:

    Nysius et Semeleius Liber,

    Arn. 5, 176; Cic. Fl. 25, 60.

    Lewis & Short latin dictionary > Nysaeus

См. также в других словарях:

  • Chori — Gesprochen in Kaduna (Nigeria) Sprecher 1.000 (2004) Linguistische Klassifikation Niger Kongo Atlantik–Kongo Benue–Kongo Platoide Sprachen West Plat …   Deutsch Wikipedia

  • chori — (Del caló chori, ladrón). m. vulg. Ratero, ladronzuelo …   Diccionario de la lengua española

  • chori — entretenido; divertido; cf. encachado, buena onda, la raja, entrete, súper, el descueve, choro, choriflai; chori tu hermano; me gusta , ¡qué chori estuvo el paseo! Lo pasamos la raja todos …   Diccionario de chileno actual

  • chori — (Voz gitana.) ► sustantivo masculino femenino argot Chorizo o ratero. * * * chori. (Del caló chori, ladrón). m. vulg. Ratero, ladronzuelo …   Enciclopedia Universal

  • chori — Inglish (Indian English) Dictionary theft; also in poetry/song to steal a glance or to do something furtively, as in chori chori …   English dialects glossary

  • chori — {{#}}{{LM SynC42107}}{{〓}} {{\}}SINÓNIMOS Y ANTÓNIMOS:{{/}} {{[}}chori{{]}} {{《}}▍ adj.{{》}} {{※}}esp. mer.{{¤}} {{※}}col.{{¤}} = guay …   Diccionario de uso del español actual con sinónimos y antónimos

  • chori- — I. combining form or chorio Etymology: New Latin, from Greek chorio , from chorion 1. : chorion : chorionic …   Useful english dictionary

  • Chori Chori — «Chori Chori» Сингл Араша и Анилы Выпущен 28 августа 2006 Записан 2006 …   Википедия

  • Chori Chori Chupke Chupke — Movie poster for Chori Chori Chupke Chupke Directed by Abbas Mustan …   Wikipedia

  • Chori Chori (2003 film) — Chori Chori Directed by Milan Luthria Produced by Lalit Kapoor Raju Narula …   Wikipedia

  • Chori Chori — (Hindi: चोरी चोरी, Ourdou: چوري چوري) est un film indien de Bollywood réalisé par Milan Luthria en 2003. C’est une comédie avec Ajay Devgan, Rani Mukerji et Sonali Bendre. Ce film est complètement différent de celui portant le même titre, réalisé …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»